Simler i april – litt usikre på om dei skal våge seg vidare. Illustrasjonsfoto: Kjell Bitustøyl
I ein ny rapport konkluderer Miljødirektoratet med at oppdeling av villreinområda kan påvirke bestandane negativt, ikkje minst sett i lys av klimaendringane. I løpet av 2017 skal ei ekspertgruppe på 13 fagpersonar utnemnde av Miljødirektoratet utvikle ein kvalitetsnorm for villrein blant anna med basis i denne rapporten.
Det er ei kjent sak at leveområda for villreinen stadig blir avgrensa, og at ei oppdeling i mindre bestandar kan gjera villreinen meir sårbar. I ein rapport frå Norsk institutt for naturforskning (NINA) som nyleg har blitt laga på oppdrag av Miljødirektoratet, har forskarane hatt fokus på å hente inn meir kunnskap om korleis villreinen sine leveområde blir påverka av slik arealfragmentering.
23 område kan bli til 30 Blant dei viktigaste funna i denne rapporten er at fleire av dei nasjonale villreinområda no består av to eller fleire delbestandar, og at ei ytterlegare oppdeling i framtida vil kunne gjera 23 villreinområde – som me har i dag – om til 30 villreinområde. Ein annan konklusjon er at denne utviklinga sett i lys av potensialet som ligg i klimaendringane, skaper ekstra stor bekymring i høve til endra levevilkår for reinen. Rapporten nemner òg at sjukdommar eller parasittbelastning vil kunne bety meir i eit framtidig landskap for reinen der leveområda blir meir og meir oppstykka. Små leveområde kan òg føre til mindre fleksibilitet i områdebruken t.d. ved vanskelege beiteforhold.
Skal lagast modellar I rapporten blir det presentert eit fyrste forsøk på å lage modellar som på førehand kan seie noko om korleis fragmentering vil virke, t.d. i høve til fødselsrater og død. Forskarane sitt framlegg er at slike modellar kan gjera ein betre rusta til å møte framtidas utfordringar. Ideen om ei kvalitetsnorm har sitt utspring i Stortingsmeldinga om naturmangfald frå 2016. Og dersom ei slik kvalitetsnorm ikkje er nådd, eller at det er fare for at det ikkje skjer, skal det utarbeidast ein tiltaksplan i samråd med andre berørte sektorar.
Direktør for Miljødirektoratet Ellen Hambro seier i ein kommentar at Noreg har eit ekstra stort ansvar for å ta vare på arten, og at ei kvalitetsnorm vil kunne gje oss tydelege mål for forvaltinga og god kunnskap om kva for tiltak som verkar.
I forslaget til ny forvaltningsplan for moskus på Dovrefjell foreslås det ingen endringer i kjerneområdet som er på 340 kvadratkilometer. Og bestanden bør ikke overstige 200 vinterdyr. Foto: Høringsnotatet
Moskusbestanden på Dovrefjell er en attraksjon, og det er et politisk ønske å beholde den viltlevende bestanden på cirka 200 vinterdyr. I forslaget til ny forvaltningsplan – med høringsfrist 1. juni 2017 – er Fylkesmannen i Sør-Trøndelag særlig interessert i å få synspunkter på hvordan dagens kjerneområde for moskus fungerer i forhold til ivaretakelse av villreinens behov. Fylkesmannen er også særlig interessert i få få synspunkter på hvordan sykdomsutfordringene hos moskusen kan reduseres. Høringsfristen er satt til 1. juni 2017.
Høringsbrevet (pdf) og forslaget til ny forvaltningsplan (pdf) ligger her:
Det arbeides med å få til ein test for å kunne sjekke levende dyr for skrantesjuke. Foto: Kjell Bitustøyl
Når skrantesjuke-prøver blir tatt av villrein og andre hjortedyr, endar prøvene opp hjå Veterinærinstituttet. Det er dei som driv Helseovervakingsprogrammet for hjortevilt og moskus (HOP). Dette gjer dei på oppdrag av Miljødirektoratet. Instituttet er nasjonalt referanselaboratorium for prionsjukdomar hjå dyr, der altså skrantesjuke (CWD) høyrer heime. Å kunne påvise skrantesjuke utan å måtte ta livet av dyret, er ei viktig problemstilling som det blir jobba med i desse dagar.
Veterinærinstituttet er Norges laboratorium for vilthelse og viltsjukdomar. Her utfører ein obduksjonar og laboratorieundersøkingar av ville dyr, vilt i oppdrett, men òg eksotiske dyr frå dyreparkar. I tillegg blir det gjennomført ulike forskingsprosjekt omkring sjukdom og miljøgiftbelastning hjå dyr som lever vilt.
Knut Madslien er prosjektleiar for Helseovervakingsprogrammet for hjortevilt og moskus (HOP). På spørsmål om skrantesjuke, stadfester han at det pr. i dag er prøver fra hjerne/lymfeknute frå daude dyr som er den einaste sikre metoden for å påvise sjukdommen. Men samtidig har instituttet fått i oppdrag frå landbruksministeren å raskt koma i gang med forsking rundt denne alvorlege sjukdomen, og dei har fått oppstartsmidlar til denne forskinga. Eitt av fire delprosjekt handlar om etablere ein test for bruk på levande hjortedyr, dette forskingsarbeidet skal utførast i samarbeid med viltpatolog Turid Vikøren og professor Arild Espenes ved NMBU – Norges miljø- og biovitenskaplige universitet.
”Falske positive” Madslien fortel at Sylvie L. Benestad , seniorforskar ved Veterinærinstituttet, arbeider med å utvikle ein metode der ein kan påvise små mengder prion (smittestoffet til skrantesjuke) ved å analysere møkkprøver, jordprøver o.l. Per i dag er denne metoden så usikker at ein opererer med det Madslien kallar ”falske positive”, altså at ein kan risikere å få positive utslag utan at dyret er smitta. Prøver fra hjerne/lymfeknute er så sikre at dei i denne samanhengen går under namnet ”gullstandard”. Men Madslien ser ikkje bort frå at det i framtida kan bli aktuelt med ei to-trinns tilnærming; ein samlar fyrst inn møkkprøver o.l. og på den måten ”ringar inn” dei dyra som kan vera smitta, for så i neste omgang å bruke “hjerne-/lymfetesten” for å eventuelt å påvise smitten med ein sikker metode.
Ei framtidsvon: Å kunne påvise skrantesjuke på levande dyr I høve til problematikken omkring nedskyting av ei heil stamme, slik som det har vore snakk om i høve til villreinstamma i Nordfjella sone 1, er eit svært relevant spørsmål dette; viss ein skyt ut all reinen i sone 1, korleis skal ein gardere seg mot at den nye reinen er frisk, altså ikkje smitta av skrantesjuke? I og med at forskinga på skrantesjuke no er eit prioritert felt, er håpet i fylgje Madslien at ein ”kjøper seg” tid til å utvikle sikrare metodar undervegs som kan brukast for å påvise skrantesjuke på levande dyr. Ein metode under utvikling går ut på å ta ut ein ørliten bit av endetarmen for analyse for smittestoffet. Ein slik test vil i fylgje Veterinærinstituttet ha stor nytteverdi, ikkje minst for tamreinnæringa og hjorteoppdrettarar i samband med sal av livdyr og flytting av dyr mellom område med ulik smittestatus, men òg i høve til reintrodusering av villrein i eit område.
I denne flokken fotografert i Sone 1 i Bjøbergdalen den 2. mars var det 1450 dyr. Det viste opptellingen gjennomført av Nordfjella villreinutval. Foto: Villreinutvalet v/Harald Skjerdal
Etter gjennomført minimumstelling i Nordfjella ble det for noen dager siden satt sluttstrek ved 2182 dyr; 1817 i sone 1 og 365 i sone 2. Årets telling ble meget vellykket.
Nordfjella har alltid hatt “ting på stell” – og alt forvaltningsarbeid utføres “etter boka”. I tillegg er villreinutvalget flink til å informere, også via www.villrein.no. Undertegnede har i flere år hatt gleden av å ha kontakt med utvalget ved sekretær Harald Skjerdal – og han er “sikker som banken”. Derfor “svir” det litt ekstra at det nettopp er Nordfjella som har fått, og kommer til å få kjenne, trøkken av skrantesjuka. Håndteringen så langt både av utvalg, nemnd og jegere er derimot eksemplarisk. Det lover godt, oppe i alt det andre “svarte”.
Til opplysning: Samtlige tellebilder blir tatt med høy oppløsning. “Kunsten” er å se dyr for dyr på PC-skjermen ved opptelling. Bildet under viser et utsnitt av tellebildet tatt i Bjøbergdalen:
Foto: Harald Skjerdal
En mindre flokk fotografert ved Fv. 50 i Stemmerdalen for noen dager siden (sone 2). Foto: Harald Skjerdal
GPS-loggen fra minimumstellingen i Nordfjella i tidsrommet 23. februar til 2. mars 2017. Logg: Harald Skjerdal
I en ny rapport fra det nordmamerikanske kompetansesenteret “Alliance of Public Wildlife” oppsummeres kunnskap, forvaltningsimplikasjoner og foreslåtte tiltak for å forhindre spredning av denne dødelige sykdommen.
Skrantesjuke (eller Chronic wasting disease) har spredt seg over store områder og en ser nå at flere hjorteviltbestander er i tildels kraftig nedgang. Dette til tross for at en har igangsatt omfattende bekjempelsestiltak i mange områder.
Opphav Rapporten oppsummerer og diskuterer ulike teorier knyttet til opphavet. Man vet ikke med sikkerhet hvordan skrantesjuke oppsto i Nord-Amerika på slutten av 1960-tallet. Forskergruppen bak rapporten lister opp tre teorier som mange har ansett som sannsynlig. 1) Sykdommen har vært der i veldig lang tid før den ble oppdaget, som en ukjent og sjelden sykdom med meget lav forekomst. 2) Sykdommen har oppstått spontant, uten kjent årsak. 3) Sykdommen har blitt innført fra tamme dyr med andre prionsykdommer i nyere tid. Den første teorien er av de fleste ansett i dag som meget usannsynlig. Ingenting tyder på at sykdommen har en lang historie i Nord-Amerika. Hovedteoriene i dag er dermed at det har oppstått spontant eller kommet fra andre prionsykdommer.
Smitte Dette er et meget komplisert tema som rapporten etter beste evne oppsummerer kunnskap om. Man har påvist smitte fra dyr til dyr, fra jordsmonn til dyr, fra mordyr til kalv og fra beiteplanter. I tillegg er smittestoffene ekstremt motstansdyktige. Rapporten påpeker videre såkalte “hotspots” for smitte, så som kadaver, saltsteinplasser og områder der dyr går tett (f.eks. vinterbeiter).
Nødvendige tiltak Rapporten oppsummerer nødvendige tiltak for å hindre videre spredning. Det er ikke sikkert dette er direkte overførbart til norske forhold. På andre siden av “kjølen” finnes skrantesjuke nå i 24 amerikanske stater og 3 kanadiske provinser. Forskningsgruppen gir følgende råd for oppfølging: 1. Hindre spredning ved å stoppe flytting av levende dyr, potensielt smittede kadaver, dyredeler/-produkter og utstyr brukt til å sjekke dyr for sykdommen. 2. Krav om prøvetaking fra alle områder som potensielt er smittet med sykdommen. 3. Sikre at ikke skrantesjuke når den menneskelig matkjede. 4. Etablere nødvendig forskning og forskningsbasert politikk for å ivareta offentlige interesser.
På generell basis påpekes også viktigheten av rask handling når sykdommen oppdages på nye steder. All erfaring og kunnskap tilsier at tiden jobber mot èn. De kanadiske forskerne stresser faren som er forbundet med at CWD-fremkallende prioner nå finnes over store områder og er den største kilden til potensielt skadelige prioner. Det amerikanske landbruksdepartementet erklærte situasjonen med CWD som en nasjonal krise i 2001, men sykdommen har bare spedt seg etter dette og finnes i dag som nevnt i 24 amerikanske stater og 3 provinser i Canada.
I Norge jobber nå en ekspertgruppe med å sammenstille kunnskap om skrantesjuke. Rapporten fra denne vitenskapskomitéen vil være tilgjengelig i april 2017 og vil gi faglige råd for hvordan en skal bekjempe denne sykdommen.
Asgrim Opdal, leiar av Filefjell Reinlag, er ein av tre namngjevne personar i reinlaget som har fått løyve til å avlive villrein i Nordfjella. Foto: Kjell Bitustøyl.
Miljødirektoratet har som tidlegare nemnt utarbeida ein instruks som gjer man blant anna skal fylgje opp særskilte vegstrekningar. Nå har Filefjell Reinlag fått i oppdrag å jage og eventuelt avlive villrein med symptom på skrantesjuke langs riksveg 52 i Nordfjella villreinområde og i reinlagets eige område på austsida av vegen.
Oppdraget er gjeve av Statens Naturoppsyn (SNO) med bakgrunn i instruksen for å hindre samanblanding av vill og tam rein i dette området.
Miljødirektoratet skriv at det er viktig at villrein og tamrein ikkje kjem i kontakt med kvarandre eller kvarandre sitt miljø. Alt i desember 2016 fekk Filefjell Reinlag høve til å avlive einskilddyr av villrein som kryssar riksveg 52, og løyve til å jage villrein bort frå vegen og tamreinområdet. Men dei fekk ikkje då høve til å avlive villrein i villreinområdet.
Dette nye vedtaket inneber at tre namngjevne personar i Filefjell Reinlag, deriblant Asgrim Opdal, leiar av reinlaget, har løyve til å avlive villrein i Nordfjella villreinområde, viss dei treffer på dyr som viser teikn på skrantesjuke. Løyvet er gjeve frå dags dato til 31.12.2017. Fleire vilkår fylgjer med dette løyvet, blant anna at SNO skal varslast med ein gong ei felling har funne stad.
Lars Nesse er leiar av villreinnemnda for Nordfjella og Fjellheimen. Han meiner at om ikkje dei lokalt hadde stått så hardt på i høve til skrantesjukeproblematikken, hadde ein ikkje vore der ein er no. Foto: Kjell Bitustøyl
Finst skrantesjuke andre plassar enn hjå oss? Det er det store spørsmålet for Lars Nesse frå Borgund i Lærdal. Nesse var med då dei fann det fyrste dyret, ei simle som var smitta av skrantesjuke i mars i fjor. Han er mangeårig leiar av villreinutvalet i Nordfjella og no leiar i villreinnemnda for Nordfjella og Fjellheimen. Kva for tankar gjer han seg, korleis har dei opplevd dette lokalt?
I Lærdal har dei levd med skrantesjuke eitt år no. Lars Nesse tenkjer på kor tilfeldig det var at dei fann dette dyret i fjor, datoen var 15. mars. ”Simla me oppdaga under arbeidet med påsetting av klavar for elektronisk overvaking, var det tydeleg noko gale med. Etter berre ca. 10 minuttar var ho daud. Rutinane til Norsk Institutt for Naturforskning (NINA) er då at slike dyr skal sendast Veterinærinstituttet til obduksjon. Svaret me fekk 6. april veit alle. Hadde dyret gått 10-15 meter til, ville me ikkje oppdaga det. Då hadde ingen visst at skrantesjuke eksisterte på villrein. Dette var fyrste gong i historia at det var kome på villrein, og fyrste tilfelle av skrantesjuke i Europa. Etter dette har me fått eit anna syn på dette med sjuke dyr og fallvilt.”
Det blei kalla inn til fyrste møte i slutten av april med villreinutval, villreinnemnd, Mattilsynet, NINA, Veterinærinstituttet, Tamreinnæringa og Statens Naturoppsyn. ”Sidan dette var noko heilt nytt og ukjent, veit eg ikkje om alle heilt tok alvoret inn over seg i starten, medrekna meg sjølv. Difor bad me dei involverte om å koma hit. Seinare fekk me dei med på jegermøte rett før jakta for å informere jegerane og få dei med på ein stor dugnad med å skaffe prøvemateriale under jakta. Som dei fleste veit, er det førebels ikkje mogleg å teste dyr utan hjerneprøve, og då er dyret daudt. Lukka var at det var komen inn ein pensjonert dyrlege i villreinutvalet. Han kjenner ’systemet’ frå innsida, han var gull verdt for alle. Han fekk seinare oppdraget med organiseringa og prøveinnsamlinga under jakta.”
Lars Nesse på eit informasjonsmøte i Ål. Han rosar jegerane for innsatsen. Foto: Anders Mossing
Jegerane dei viktigaste medhjelparane Nesse fortel at før jakta tok til blei det arrangert to jegermøte. Der møtte blant andre NINA, Miljødirektoratet, Mattilsynet og Veterinærinstituttet. Her blei det opplyst av Mattilsynet at ikkje noko kjøt blei inndrege, og at resultatet av innleverte prøvar ikkje blei offentleggjord. ”Sjølve gjekk me ut med at dei som eventuelt kom til å felle dyr som var smitta av skrantesjuke, skulle få nytt jaktkort. På dette tidspunkt ana me ingenting om omfanget. Me ville elles at alt skulle offentleggjerast. Det ekstra viktig for oss å spele på lag med jegerane. Slik blei det seinare.” Nesse rosar jegerane for innsatsen dei la ned, det var god oppslutning. Alt gjekk greitt og som alle veit, fann ein to dyr til som var smitta. Ei simle og ein bukk.
Tre tilfelle for lite for ein konklusjon I tillegg til alle prøvane frå Nordfjella, kom det ca. 250 hovud frå Hardangervidda etter «lynnedslaget» som det blei teke prøvar av, utan at ein fann noko. Andre runden med prøvetaking inkluderte også hjort og elg. Den siste store prøvetakinga var i samband med Filefjell Reinlag si slakting i desember der 200 simler blei undersøkt. Her blei det heller ikkje funne noko. Slik avteiknar det seg førebels eit kart som berre inkluderer nordlegaste delane av Nordfjella, sone 1. Men Nesse meiner at dei tre tilfella likevel er alt for tynt grunnlag for å trekkje ein konklusjon. ”Til hausten bør det bli ei storstilt innsamling. Eigentleg så bør ein ta prøver av hjortevilt som vert felt frå og med Nord-Trøndelag og sørover. Det finst ingen garantiar for at denne sjukdomen ikkje kan spreie seg frå den eine arten til den andre,” hevdar Nesse, som òg meiner at når det gjeld reinen, så lever denne i eit ope landskap, sjukdomen her er det mogleg å nedkjempe, men skulle ein finne skrantesjuke på hjort eller elg, er utfordringa mykje større.
”Det einaste sikre: Me veit ikkje nok” ”Skrantesjuke har no all fokus, alt anna arbeid er lagt til sides,” seier Lars Nesse. Det handlar om å få til ei skikkeleg koordinering, ha oversikt over alt som skjer, og kva som skal gjerast. ”Korleis ser du på å redusere bestanden i Nordfjella i sone 1? ”Det er eigentleg eit enkelt tiltak som går an å få gjennomført. Me er innstilte på å redusere bestanden, for denne stamma kan ein byggje opp att, men har me ikkje att rein, kva skal me gjera då? Målsetninga må vere at me skal ha ein frisk bestand av villrein i Nordfjella.”
Nesse meiner ein må vera sikre på at det berre er i dette området denne sjukdomen finst, før ein set i gang drastiske tiltak. ”Eg held døra open for at ein må skyte ut alt, men me treng meir kunnskap, det må takast prøver frå det største til det minste jaktvald, meiner me. Det er enno att seks månader til jakta, det må kunne gå an å få til dette her. Mattilsynet sit med ansvaret, men du må ha ei lokal forankring. Tidlegare har me sett kvotane utifrå ei minimumsteljing og kalvetilvekst, no er eigentleg målsetjinga å ta ut mest mogleg dyr.”
Saltsteinar Nesse er oppteken av at ein har byrja å sjå på dette med areal og kontaktpunkt mellom fleire hjorteviltartar. Då kjem dette med å fjerne saltsteinar som eit aktuelt tiltak. ”Der veit eg at Mattilsynet no jobbar med ei forskrift. Éin ting er å fjerne saltsteinane, men i jorda rundt kan det ligge smittestoff, og dyra et av denne jorda som er salthaldig sjølv om steinen er vekk”. ”Kva med å gjerde inn slike område?” ”Reinen hoppar ikkje over, men det kan hjorten gjera, så alternativet kan vera å dekke dette til med jord. Me får vente på kva Mattilsynet kjem med av tiltak.”
Villrein på saltstein. Illustrasjonsfoto/viltkamera: Annbjørg Sisjord
Sperregjerde ”Kva meiner du om utspelet frå tamreinnæringa om at det skjer for lite frå politikarane? Dei er for tafatte, seier dei.” ”Ja, dei er jo dét. Me saknar meir engasjement frå politisk nivå. Så har tamreinnæringa snakka om eit sperregjerde langs Rv 52 i lang tid. Her er grensa mellom tamrein på austsida og villrein på vestsida. Me er også hissige på at dette blir sett i gang. Eg veit via leiar Asgrim Opdal i Filefjell Reinlag at tamreinnæringa tek opp skrantesjuke-problematikken i samband med reindriftsforhandlingane som går føre seg i desse dagar.”
Sjølvsagt vil dette handle om pengar. Men ei utfordring er at ansvaret for tamrein og villrein ligg i to departement. ”Sett frå utsida er vel tamrein og villrein i same båt her?” ”Jau, me er i same situasjon, og skulle denne smitten bli oppdaga i Filefjell Reinlag sitt område, er vegen stutt vidare til andre område med reinsdyr. Så eit sperregjerde må til, men det må planleggast på vinterføre, slik at du kan sjå i terrenget kor ein skal setje opp gjerdet.”
Nesse meiner elles at det er ingen som sit på pengar til dette no, det må koma frå dei to departementa. ”Eg skjønar at Filefjell Reinlag er uroa. Dei gjer elles ein kjempejobb med denne overvakinga langs Rv 52, og meir blir det utover våren. Så kjem tamreinen hitover Hemsedalsfjellet på sommarbeite. Ein må sjå på heile strekninga, kva som skal til, det er snakk om 6 til 8 km.”
Tanken om eit sperregjerde er elles ikkje nokon ny tanke, det var òg framme for ca. 25 år sidan. Dette handlar om rotasjonsbruken av beite hjå reinen i Nordfjella, ifylgje Nesse.
Nordfjellas sone 1 grensar mot Rv 52 over Hemsedalsfjellet. Dette er frå Sognsida, me ser Breistølen i forgrunnen. Foto: Kjell Bitustøyl
”Det er mat me skal hauste” ”Lokalmiljøet vil altså ha mest mogleg open haldning til denne saka?” ”Ja, og me skal ikkje måle fanden på veggen. Det er viktig å tenkje at det er mat me skal hauste, ein ressurs som skal nyttast. Og om det blir uskyting av heile stamma – då blir det stusseleg å gå i fjellet her. Berre det å sjå spor og sporteikn etter villrein er ei oppleving i seg sjølv. Men håpet er sjølvsagt at ein kan friskmelde bestanden på eit tidspunkt.”
Både jegerar og reinsgjetarar har gjeve uttrykk for at dette er ein sjukdom som kan ha vore her lenge, kva tenkjer Nesse om dét? ”Folk har sett sjuke dyr, men kva som har mangla dei har ein ikkje visst. Og sjølvsagt synest eg dette her er trasig.” ”Lokalt i Nordfjella har folk stått hardt på for denne saka?” ”Ja, hadde ikkje me stått på så hardt lokalt, trur eg ikkje me hadde kome dit me er no. Me har hatt for vane her i landet å føle oss trygge, det er andre stadar slikt skjer. Men no er det Brüssel som ser hit, no diskuterer dei denne sjukdomen der.”
”Til slutt, korleis opplever du scenariet om at all rein i sone 1, 1500 dyr, skal skytast ut ?” ”Det er som eit slag i magen. Tanken må mognast, men kva er alternativet? Likevel bør me vera 110 % sikre på at det berre er her me har skrantesjuke før dette blir sett i gang, me bør vera sikre på at kvar ein flekk er undersøkt, meiner eg.”
Inntil 30 GPS-merkede dyr kan felles i 2017. Foto: Anders Mossing
Norsk Institutt for Naturforskning (NINA) får tillatelse til å felle inntil 30 GPS-merka rein i 2017. Disse har sendere som ikke lenger fungerer, men som inneholder viktig informasjon for forskning og forvaltning.
Tillatelsen til å felle merka rein gjelder i villreinområdene Hardangervidda, Nordfjella, Knutshø og Snøhetta. GPS-merkede rein i Norge sender sine posisjoner til forskerne via mobilnettet. Slik at man fortløpende gjennom prosjektperioden kan følge deres bevegelser. I et normalt oppsett sender hvert dyr en posisjon hver 3. time. Hvis dyrene blir gående i et område uten mobildekning over lenger tid, vil posisjonene ikke bli sendt på vanlig vis. Da må man ha tak på senderen fysisk, for å få tak på lagrede data.
Dagens GPS-sendere har en “drop-off”-funksjon, som gjør forskerne i stand til å ta av halsbåndene på avstand uten å være i kontakt med dyret. De eldre senderne det her er snakk om har ikke en slik funksjon.
Simle med en eldre GPS-sender, som ikke har “drop-off”-funksjon. Foto: Anders Mossing
Dyrene som felles tilfaller kommunen der felling skjer. Det vil bli tatt en rekke prøver av de felte dyrene. Både til overvåkingsprogrammet for hjortevilt, helseovervåkingsprogrammet for hjortevilt og egne prøver for å teste dyrene for skrantesjuke.
Stiftelsen Norsk Villreinsenter søker ny daglig leder som bl. a skal drifte og videreutvikle “viewpoint SNØHETTA”. Foto: Ketil Jacobsen.
Stiftelsen Norsk Villreinsenter er på jakt etter ny daglig leder til driftsenheten på Hjerkinn. De tilbyr en utfordrende og spennende jobb knyttet til fjellet.
Daglig leder ved Norsk Villreinsenter Nord slutter i 2017. Nå ønsker stiftelsen en ny person som kan lede og videreutvikle Norsk villreinsenter som kompetansemiljø innen villrein- og fjelløkologi. Andre sentrale arbeidsoppgaver vil være å skaffe til veie kunnskap om status og utviklingstendenser i villreinens leveområder, drifte og videreutvikle attraksjoner og bidra til bærekraftig verdiskaping knyttet til villrein og fj ell, samt å sørge for rådgiving og opplæring til ulike aktører i villrein fjella.
Stiftelsen Norsk Villreinsenter har som hovedformål å fremme bevaring og bærekraftig forvaltning av villreinbestandene og villreinfjellene i Norge. Stiftelsen har to driftsenheter: Norsk Villreinsenter Sør på Skinnarbu i Tinn kommune, og Norsk Villreinsenter Nord på Hjerkinn i Dovre kommune.
Norsk Villreinsenter Nord på Hjerkinn søker med dette etter naturveileder for juli, august og september 2017.
Arbeidsoppgaver: – Naturveiledning ved viewpoint SNØHETTA – Enkle drifts- og vedlikeholdsoppgaver
Vi tilbyr: – Varierte arbeidsoppgaver i et trivelig miljø – Opplæring – Husvære
Ønskelige kvalifikasjoner: – God formidlingsevne – Gode språkkunnskaper – Naturfaglig bakgrunn – Evne til å jobbe selvstendig – Førerkort kl. B
For nærmere opplysninger kontakt daglig leder Jo Skorem, 950 54 755, jo.skorem@villrein.no.
