Stiftelsen Norsk villreinsenter har som hovedformål å fremme bevaring og bærekraftig forvaltning av villreinbestandene og villreinfjella i Norge. Stiftelsen har to driftsenheter: Norsk villreinsenter Sør på Skinnarbu i Tinn kommune, og Norsk villreinsenter Nord på Hjerkinn i Dovre kommune.
Norsk villreinsenter Nord på Hjerkinn søker med dette etter naturveileder for sommersesongen 2018.
Arbeidsoppgaver: – Naturveiledning ved viewpoint SNØHETTA – Enkle drifts- og vedlikeholdsoppgaver
Vi tilbyr: – Varierte arbeidsoppgaver i et trivelig miljø – Opplæring – Husvære
Ønskelige kvalifikasjoner: – God formidlingsevne – Gode språkkunnskaper – Naturfaglig bakgrunn – Evne til å jobbe selvstendig – Førerkort kl. B
Ønska oppstart er 18. juni, og naturveilederstillinga varer fram til 30. september. Mer informasjon finner du på nettsida vår. Her følger link til info om Besøkssenter villrein og viewpoint SNØHETTA.
Søknad med CV sendes innen 23. mars til Norsk villreinsenter Nord, Hjerkinnhusveien 33, 2661 Hjerkinn, eller på e-post til raymond.sorensen@villrein.no
Villreinnemnda for Rondane og Sølnkletten beskriv i årsmeldinga korleis dei har arbeidd med arealforvalting, bestandsforvalting, tiltaksmiddel og deltaking i prosjekt i 2017.
Villreinnemnda for Rondane og Sølnkletten består av eitt medlem frå kvar av dei 13 kommunane som har villreinareal i villreinområda Rondane og Sølnkletten. Sju av kommunane ligg i Hedmark, seks i Oppland. Her er villreinnemnda si eiga side, og der ligg også årsmeldinga.
Jørund Båtstad frå Sel er leiar for villreinnemnda, dreg fram NINA Rapport 1300 i årsmeldinga. Denne rapporten kom i 2017 og gjev god dokumentasjon på korleis Fampen blir bruka som leveområde for villreinen i Rondane Sør. Det blir også framheva korleis GPS-merking av fire simler i Rondane Sør har gjeve verdifull informasjon om villreinen sin arealbruk i området.
Åtte av dei 13 kommunane i nemnda sitt arbeidsområde er i gang med revisjon av arealdelen av kommuneplanen. Villreinnemnda arbeider for at det blir teke omsyn til villreinen i desse planane, og prøver å sjå planane i eit regionalt perspektiv. Særleg i Rondane er det stort trykk på nemnda for å bidra i ulike prosjekt og tiltak. I tillegg ser nemnda utfordringar med auka ferdsel i områda knytt til nye aktivitetar som geocaching og stolpejakt.
Gjeldande bestandsplan for Rondane er for perioden 2016-2020, medan Sølnkletten har ein bestandsplan som gjeld for 2015-2018. Målsettinga for Rondane er å ha ein total stammestorleik på ca. 4.000 vinterdyr, derav 1.700 i Rondane nord og 2.300 i Rondane Sør. Sølnkletten har eit bestandsmål på 800 vinterdyr. Mellom 2009 og 2016 har bestanden i Sølnkletten variert mellom 850 og 950 dyr. I 2017 var stammen på ca. 850 vinterdyr. For Rondane var vinterdyrbestanden omtrent på bestandsmålet i 2005, men har gått tydeleg ned dei siste åra, særleg i Rondane sør. For å motverke dette, har jaktkvotane vore redusert dei siste åra. Måla er likevel ikkje nådd i alle delane av Rondane, så viss bestanden held fram med å gå ned, må ein bruke meir ressursar på å undersøkje dette i åra som kjem. Når det gjeld resultatet av jakta i 2017, ligg fellingsprosenten i Sølnkletten og Rondane Nord på ca. 40%, medan det i Rondane Sør vart felt ca. 50% av dei tildelte dyra.
Innbyggjarane i kommunane rundt Dovrefjell-Sunndalsfjella nasjonalpark verdsett fjellområdet høgt. Friluftsliv og naturopplevingar er viktig, og fjellet er eit vanleg samtaletema i kvardagen. Villreinen har høg status, og ein stor del av dei lokale aksepterer å måtte tilpasse sin bruk av fjella av omsyn til villreinen.
I åra 2008 – 2013 vart det arbeidd med eit stort tverrfagleg forskingsprosjekt om forvaltninga av Dovrefjell og Sunndalsfjella. Dette resulterte i rapporten «Horisont Snøhetta, NINA temahefte 51». I vidareføringa av dette vart det bestemt å etablere eit overvakingsprosjekt, der NINA og Bygdeforskning (no RURALIS) skulle hente inn systematiske data for å følgje utviklinga i området. Ein del av dette prosjektet var ei spørjeundersøking blant innbyggjarane i dei tilgrensande kommunane. Dette arbeidet er no publisert i rapporten «Lokalbefolkningen rundt Dovrefjell og Sunndalsfjella – Betydningen av fjellet og holdninger til forvaltningen» av Alexander Zahl-Thanem og Frode Flemsæter. Les heile rapporten her.
Undersøkinga viser at lokalbefolkninga rundt Dovrefjell og Sunndalsfjella verdsett fjellområdet høgt. Heile 92 prosent av dei spurde er heilt eller delvis einig i påstanden om at nærleik til fjell og utmark generelt er viktig for busetjing i bygda der dei bur, og det gjer bygda deira meir attraktiv å bu i. Lokalbefolkninga har mange ulike friluftsinteresser og driv med eit stort mangfald av aktivitetar. 86 prosent er heilt eller delvis einige i at det er viktig med god tilgang på jakt og fiskerettar i Dovrefjell-Sunndalsfjella. 42 prosent seier at dei fiskar jamleg, medan 30 prosent jaktar. 19 prosent har vore på storviltjakt i løpet av dei siste 5 åra.
Villreinstammen står fram som svært viktig. 90 prosent av dei spurde er heilt eller delvis einige i at det er viktig å ta vare på villreinen, medan 64 prosent synes det er greitt å velje andre turruter viss forvaltninga oppfordrar til det av omsyn til villreinen. Respondentane i undersøkinga fekk også spørsmål om kva villrein og moskus betyr for dei. 44 prosent svarar at villreinen er av stor eller svært stor betydning, medan 29 prosent svarar det same for moskus.
Til saman 38 prosent av respondentane har besøkt Viewpoint Snøhetta ein eller fleire gonger dei siste åra. Her varierer det mykje, og det er naturleg nok størst del av innbyggjarane i dei næraste kommunane som har besøkt attraksjonen. Omtrent halvparten av dei spurde er einige i påstanden om at prøveordninga med skyttelbussen til Snøheim bør bli ei fast ordning, noko den no blir.
Når det gjeld forvaltninga har lokalbefolkninga høgast tillit til lokale fjellstyre, og tendensen er at ei lokal forvaltning av fjellområdet står fram som viktig. Dette betyr ikkje nødvendigvis at dei meiner at sentrale myndigheiter ikkje skal ha ei rolle i forvaltninga.
Den 9. februar kl. 18.00 holder organisasjonen «Bevar Dovrefjell mellom istidene» sitt årlige arrangement på Sunndalsporten. Det blir foredrag ved villreinforsker Per Jordhøy, film fra årets reinsjakt, basar, jubileumskake, kaffe og sosial mingling i anledning organisasjonens 10 årsjubileum.
«Bevar Dovrefjell mellom istidene» er en uavhengig interesseorganisasjon som ble stiftet den 1. mars 2008. Med hovedfokus på villreinens vilkår, fjelløkosystemet og bevaringen av det urørte har de engasjert seg sterkt mot det de mener er en vesentlig økt og ukritisk bruk av Dovrefjell-Sunndalsfjella nasjonalpark med tilgrensende områder. De ønsker å balansere debatten og informasjonen som blir brukt i forvaltningssakene.
Per Jordhøy er rådgiver ved Norsk institutt for naturforskning (NINA). Han har jobbet med villrein i en mannsalder og skrevet et stort antall populærvitenskapelige artikler og rapporter om villrein og fjellnatur. I tillegg har han skrevet og vært medforfatter på en rekke bøker om samme tema.
Miljødirektoratet ynskjer å oppheve § 30 om kontrollkort i forskrift om forvaltning av hjortevilt. Illustrasjonsfoto: Anders Mossing
Miljødirektoratet sender i desse dagar ut eit nytt forslag på høyring om å oppheve § 30 “kontrollkortordning for villreinjakt”. Forskrifta høyrer inn under forvaltninga av hjortevilt og er ei eldre ordning som Miljødirektoratet no meiner er overflødig etter som andre eksisterande ordningar er tilstrekkelege.
Bakgrunnen for ordninga med kontrollkort for villreinjakt var å sikre god rapportering frå villreinjakta. Direktoratet meiner at elektroniske løysingar og andre eksisterande ordningar av i dag kan vera med på å forenkle rapporteringa for villreinjegerar. I den eksisterande innarbeidde ordninga må dei same opplysningane rapporterast tre stader: på merkelappen, på kontrollkortet og på “Sett og skutt”, www.settogskutt.no. I tillegg blir det sendt inn fellingsrapport frå ein representant for valdet.
Tillit til jegerstanden Via “Sett og skutt” får andre aktørar i villreinforvaltninga greie på informasjon om jakta, ifylgje Miljødirektoratet, som òg legg vekt på at tilliten til dagens villreinjegerar er slik at det er liten grunn til å bekymre seg for ulovleg jakt. Ein har rett og slett såpass tru på at sjølv om fjerninga av kontrollkortet vil redusere kontrollen av felte dyr, vil ikkje systemet bli utnytta og med det trur heller ikkje direktoratet at dette vil vera negativt for villreinbestandane. Denne tilliten byggjer på det faktum at opplæring av villreinjegerar, haldningar og jegermoral har blitt langt betre enn kva som var tilfelle då ordninga blei innført. Ei oppheving av §30 vil overlate meir til den einskilde jaktrettshavar om der skal førast kontroll og korleis denne kontrollen skal utførast i høve til riktig tal og kategori felte dyr i valdet, heiter det.
Årsak: digitalisering Som på mange andre samfunnsområde har digitaliseringa no også kome til villreinsektoren. Stikkord er fornying, forenkling og forbetring av offentleg sektor. Talet på papirskjema skal fasast ut, og planen er å få til ei betre og meir presis datainnsamling som vil kunne vera ein fordel for alle delar av hjorteviltforvaltninga, heiter det i framlegget frå Miljødirektoratet.
Framlegget blir no sendt ut på høyring til alle relevante instansar, høyringsfrist er 15. mars 2018. Last ned framlegget her.
Lordehytta i Folarskardet. Unglordens mest trufaste ven og hjelpesmann Lars Lein sit framfor hytta han fekk bygt for Unglorden, Charles John S. G. Canning, i 1880. Foto: Børresen 1908, utlånt av Hol bygdearkiv
Dei fyrste sportsjegerane i Noreg kom frå Storbritania. Den aller fyrste som har skrive om sportsjakt på rein er engelskmannen William Bilton. På bakgrunn av to turar til Noreg på reinsjakt i Rondane, gav han i 1840-åra ut ei bok der han fortel om desse turane. Seinare skulle det bli mange fleire jegerar. Ein familie som har sett mange spor etter seg i så måte er Lordane Garvagh frå Nord-Irland, dei var òg mellom dei fyrste.
Ein av dei mest kjende minna om Garvagh-lordane er Lordehytta i Folarskardet i Hallingskarvet. Steinbua er frå 1880 og det var “Unglorden” Charles John S. G. Canning (f.1852) som fekk sett opp denne bua, byggmeister var fjellførar og jeger Lars Lein frå Hallingdal. Men dette var slett ikkje den fyrste hytta desse lordane fekk bygd. Grunnen til denne hyttebygginga var enkel, hyttene blei sett opp nærast mogleg reinstrekka slik at det skulle bli enkelt å jakte. Det var “Gamlelorden”, Charles Henry S. G. Canning (1826-1871) som fekk sett opp den fyrste hytta i desse fjellområda, Flatnoshytta på Aurlandsida av det me i dag kallar Nordfjella. Her var det eit uvanleg godt reinstrekk.
Frå Folarskardet mot nord, Lordehytta ligg så vidt over kanten ca i midten av biletet. I bakgrunnen ser me inn i Nordfjella, blant anna Reineskarvet. Foto: Kjell Bitustøyl
Til Rondane fyrst Før han kom Aurlandsfjella og det som no blir kalla Skarvheimen, jakta Gamlelorden i Rondane, dette var så tidleg som i 1850-åra. Dei engelske lordane som etter kvart kom til Rondane for å jakte rein, blir rekna som dei fyrste turistane i dette området. Og som vanleg var på denne tida, hadde dei med seg lokale jaktfølgje og kjentmenn. Paul og Tor Rommundgård heitte dei som var med Gamlelorden. Lorden fekk bygd seg tre steinbuer i området, i 1859-60, Tor Øygarden frå Sel sette opp desse buene, det var Høgeloftbua, Ljosåbua og Garvaghbua/Gråhøbua.
Øydela jakta Men mange var skeptiske til måten engelskmennene dreiv jakt på. Dette var ei tid då jakta ikkje var regulert og ein kunne jakte til alle årstider, og hyttene gjorde det mogleg å jakte midt i reinstrekket. Forfattar J. A. Friis meiner at ein på denne måten øydela jakta. Engelskmennene hadde skote ein heil del dyr dei fyrste åra, “saa ledes at det nu er en sjeldenhet å finne reinsdyr der”, skriv Friis i 1876. Og etter at det hadde minka med rein i Rondane, flytte lordane seg til “Hardangerfjellene og begynte med hyttebyggeri der”, skriv Friis. Han kritiserer sterkt denne forma for jakt: “Å skjule sig i en hytte like ved reinens vei og skyte fra denne eller ved bare å gå noen skritt fra den, er en ugentlemansmessig måte å komme reinen til livs på, som ikke fortener navn av sport eller jakt.”
Sankt Pål Gamlelorden fekk bygd 5-6 hytter i Skarvheimen, alle svært godt plasserte i høve til reinstrekka. Og trass i at denne sportsjakta blei kritisert av fleire, fekk Gamlelorden eit godt ord på seg, han var raus mot alle og einkvar han kom i kontakt med. Fjelltoppen Sankt Pål (Sankt Paul) ved Finse har namnet sitt frå Gamlelorden, etter at han hadde sett toppen i kveldssol, noko som minna han om kyrkja St. Paul katedralen i London.
Unglorden Unglorden fortsette i fotefara til faren, men han skulle òg koma til å få andre interesser, han blei blant anna reineigar ein periode, i 1880 blir han medeigar med 100 dyr i flokken til “Raggsteindalen tamrenhjord” saman med blant andre Lars Lein. Elles handlar soga om Unglorden om mykje anna enn jakt, han heldt seg mykje i Lordehytta i Folarskardet, her blei det klyvja opp dyr vin, champagne og hermetikk. Og boksamlinga i bua skal ha vore omfattande.
Motstanden aukar Det høyrer med til denne soga at sjølv om dei engelske jegerane på eit tidleg stadium blei eit førebilete for mange norske sportsjegerar, auka motstanden etter kvart mot eit stigande tal utanlandske jegerar, både engelske og tyske. Ein var redd for at utlendingane skulle overby dei norske i konkurransen om dei beste jaktterrenga. At det fleire stader blei jakta så hardt at villreinstammene nesten blei utrydda, er ein kjennsgjerning, og mange utlendingar fekk ord på seg for å ha ein svært låg jaktmoral. Når det er sagt kom sjølvsagt jakta utført av bygdefolks òg inn som ein faktor. For sjølv om dei norske jegerane kunne vera dyktige jegerar, kan ein vel heller ikkje sei at dei hadde ein plettfri vandel. Skilnaden gjekk meir på at bygdejegerane fyrst og fremst dreiv med matauk.
Alt stoff i denne artikkelen er henta frå Knut Medhus og Eivind Østbye si bok “Lordane Garvagh – pionerar i fjella våre.”
Skjermdump fra et av de interaktive kartene i historien. Figur: Norsk villreinsenter
“Fokusområder” er et begrep vi har valgt å bruke om særlige sårbare villreinareal, der det er konflikter mellom hensynet til villrein og menneskelig utbygging/aktivitet. I de norske villreinområdene er det identifisert flere titalls slike områder. Hva kan gjøres?
Disse områdene er i all hovedsak identifisert gjennom brukerstyrte forsknings- og utviklingsprosjekter (FoU), så som GPS-merkeprosjekter, og målsetningen er at man gjennom målstyrt/adaptiv forvaltning på sikt kan løse noen av konfliktene. I denne historien forteller vi mer om hvordan vi definerer et fokusområde i villreinsammenheng, hvor de er og hva som er bakgrunn for det enkelte området.
Historien bruker en kombinasjon av bilder, video, tekst og interaktive kart. I de interaktive kartene kan du blant annet zoome deg inn på “ditt” villreinområde og se igjennom de ulike fokusområdene som er identifisert. Trykker du på kartobjekter får du opp mer informasjon, og du kan blant annet laste ned relevante rapporter.
Målsetningen er at det skal lages detaljerte historier for hvert enkelt fokusområde. Disse vil bygges inn i denne overbyggende historien. Vi vil selvsagt si ifra når de enkelte er på plass. God fornøyelse!
Klikk her for hele historien eller ta en sniktitt under.
Brattefjell-Vindeggen-rein skal no for fyrste gong GPS-merkast. Dette er dyr på vinterbeite på Månelibrotet, lengst nord i området. Foto: Kjell Bitustøyl
Roy Andersen frå Norsk insitutt for naturforskning og Lena Romtveit frå Norsk villreinsenter skal halde to informasjonsmøte om eit nytt GPS-merkingsprosjekt for villrein i Brattefjell-Vindeggen og Setesdals Austhei. Dei lokale villreinutvala vil vera vertskap for informasjonsmøta.
Det er fyrste gong GPS-merking skal takast i bruk i villreinområdet Brattefjell-Vindeggen, medan det tidlegare har vore GPS-merking i eit visst omfang på Setesdal Austhei. Informasjonsmøtet for Brattefjell-Vindeggen skal haldast på Lien Fjellgard i Svartdal onsdag den 31. januar frå kl 18.00 til 21.00, medan informasjonsmøtet for Setesdal Austhei skal haldast på Bjåen 1. februar frå klokka 10.00 til 14.00 med innlagd lunsj.
Viktige tema for møta vil vera kunnskap og nytteverdi av GPS-merking i norske villreinområde og GPS-merking i praksis: Kva det inneber i høve til løyve, arbeidsmåtar og erfaringar. Det vil bli orientert om tilsvarande merkeprosjekt i andre område og erfaringar frå desse i høve til datainnsamling, drift og organisering. Og det vil sjølvsagt vera ope for spørsmål og drøfting.
Møta er opne for alle rettighetshavarar innafor villreinområda. I tillegg inviterast representantar frå aktuelle kommunar og verneområdestyre.
Villrein var hovedargumentasjon i OED’s avslag om vindkraft i Setesdal Austhei. Foto: Anders Mossing
Den planlagte vindkraftutbygginga som Norges vassdrags- og energidirektorat (NVE) hadde gjeve grønt lys for ved Hovatn i Bygland på Setesdal Austhei, blir ikkje noko av. Med villreinen som viktigaste grunngjeving har Olje-og energidepartementet (OED) teke omsyn til klagene og innvendingane som har kome frå fleire hald og avslått søknaden frå Hovatn Aust Vindkraftverk AS.
Det var i oktober 2014 at Hovatn Aust Vindkraftverk AS søkte om konsesjon for å bygge, eige og drive Hovatn Aust vindkraftverk. I juni 2016 kom eit positivt svar frå NVE, konsesjon blei gjeve til eit vindkraftverk fordelt på to delområde som er plassert på fjellformasjonane Gnuldrehei-Stavtjørnheii og Reiskvæven-Rosstjørnfjelli aust for Hovatn i Bygland kommune.
Mange klager Klager og innvendingar mot vindkraftplanane kom frå både einskildpersonar og organisasjonar, blant andre villreinnemnda for Setesdalsområdet, Forum for natur og friluftsliv Agder, Naturvernforbundet i Vest-Agder, Norges Miljøvernforbund og Arbeidsgruppa mot vindparkar i Setesdal. Hovudinnvendinga frå klagarane var at utbygginga vil føre til større skadeverknader for villreinen i området enn det NVE har lagt til grunn.
Fylkesmannen i Aust-Agder fremja òg innvending mot planane og viste til at heile planområdet ligg innanfor nasjonalt villreinområde i Heiplanen og er i strid med nasjonale mål om å sikre villreinens leveområde.
Olje- og energidepartementet I grunngjevinga for avslaget til OED, der fordelar og ulemper ved ei slik utbygging blei vekta mot kvarandre, heiter det at departementet har lagt stor vekt på omsynet til villreinen. I konsekvensutgreiinga som omhandla villrein meinte ein at reinen i liten grad brukte det planlagde utbyggingsområdet, og støttet seg blant anna til posisjonar frå GPS-merka dyr. Departementet skriv i avslaget at dei merka seg at Fylkesmannen, Miljødirektoratet og villreinnemnda ikkje er samde i det. Dei følger også opp villreinnemndas argumenter for at villreinen skifter i bruken av beiteområda, slik at om eit område står urørt eller er mindre bruk i noko tid, kan dette området på ny takast i bruk og bli eit viktig beiteområde for villreinen. Her blei elles den samla belastninga på dette området òg lagt til grunn, med hyttebygging og annan infrastruktur.
Heiplanen viktig I den endelege grunngjevinga til OED viser ein til Heiplanen der det er presisert at villreinens interesser i nasjonalt villreinområde skal tilleggjast stor vekt ved arealforvalting og sakshandsaming av einskildtiltak. Det blir òg teke med at sanering av villrein i Nordfjella viser kor viktig det er å ta vare på tilstrekkeleg store intakte villreinområde.
I tillegg til villreinen blei òg omsynet til hubro lagt til grunn for vedtaket. Departementet viser slik til naturmangfaldloven og den samla belastninga som eit økosystem blir utsett for. Les heile brevet fra OED her.
Alt arbeid dokumenterast og gjerast tilgjengeleg for offentlegheita. Illustrasjonsfoto: Petter Braaten/SNO
Dei tre fellingsleiarane i Statens naturoppsyn (SNO) som står i spissen for nedskytinga av villreinen i Nordfjella sone 2 byter på å lage rapportar frå det som skjer kvar dag. Petter Braaten er òg operativ leiar, dei to andre fellingsleiarane er Knut Nylend og Tord Bretten. – Det skal vera mest mogleg openheit omkring det me driv med, seier Braaten.
Det er hjorteviltportalen som formidlar daglege rapportar frå Nordfjella, det vil seie ein logg for kvar dag (kan vera forsinking i nokon tilfelle). Og sjeldan har vel publikum hatt eit slikt høve til innsyn i ein aksjon sett i verk av statlege styresmakter. Her får du greie på kor mange dyr av ulike slag som blir felt kvar dag, kor mange som er på jobb den dagen, kor mange km på snøskuter ein har køyrt, talet på skot som har blitt uløyst, vêr- og føreforhold osv.
Petter Braaten fortel at det ligg inne ei forseinking på tre timar av tekniske årsaker i høve til når opplysningane er loggført. – Det er fellingsleiaren som er på vakt som har det fulle og heile ansvaret for å føre denne loggen kvar kveld, seier Braaten. Kvart lag med sin fellingsleiar er på jobb ei veke, så kjem eit nytt lag og etter nok ei veke kjem det tredje laget.
NRK lagar program I tillegg til den daglege loggen har NRK-TV dels fylgd jegerane for å lage ein dokumentar om det som skjer i Nordfjella no. Dette programmet er planlagt sendt 27. mars. I høve til kva som vil bli vist på fjernsyn og ikkje, seier Braaten at på same måten som det er ulike måtar til dømes å vise ein fødsel på, så vil det òg vera ulike måtar å få fram kva som skjer når jaktlaget er i sving og elles korleis saneringsprosessen i Nordfjella artar seg.
Nødvendig oppdrag Sjølv ser Braaten på dette som eit nødvendig oppdrag som dei som profesjonelle jegerar er sette til å gjennomføre. Samtidig seier han i eit intervju med avisa Hallingdølen at “Det kjennest rart å gjera denne jobben og tenke på at om ei stund skal det ikkje vera att rein her. Det er så djuptgåande jævlig, at eg veit ikkje kva.”
Det har naturleg nok kome og kjem stadig kommentarar frå folk som er kritiske til det som skjer og metoden som blir brukt. Men Braaten fortel at han har sett lite til gode framlegg om korleis dei alternativt skulle ha gjort dette. Han gjev uttrykk for at folk gjerne må ta kontakt om dei har gode idear.
Ikkje berre publikum Knut Nylend er ein erfaren jeger frå mange ulike profesjonelle jegeroppdrag, ikkje minst var han, saman med den tredje fellingsleiaren Tord Bretten, med på det store uttaket av rein på Sør-Georgia for 4-5 år sidan, også her var SNO sterkt involvert. Han fortel at å føre ein slik logg er uproblematisk og at det er svært viktig i denne samanhengen at jobben som blir utført skal vera mest mogleg transparent. Han supplerer Braaten med å fortelje at dei i tillegg til “publikum” òg skal informere forvaltningssystemet. Miljødirektoratet og Mattilsynet har difor blitt einige om at loggføringa frå Nordfjella skal vera tilgjengeleg for alle. – Mattilsynet fører tilsyn med både felling, dyras kondisjon og prøvetaking ved tilsyn i prøvetakingshallen på Hemsedalsfjellet. Mattilsynet er også tidvis med jegerane inn i fjellet for å få ein større innsikt i korleis sjølve jaktinga går føre seg, fortel Nylend. Dei legg også ut eigne tilsynsrapportar knytt til dyrevelferd. Dei kan du lese her.
Bruk av helikopter At SNO nyleg fann det nødvendig å ty til bruk av helikopter for å skyte 22 dyr som var i ferd med å nærme seg grensa mellom sone 1 og sone 2, ser Nylend på som einaste moglege utgang av denne situasjonen. På grunn av uversmeldingar ville alternativet ha vore, dersom ein hadde venta til neste jaktlag skulle koma på, at ein hadde risikert at villreinflokken i ly av uveret hadde kryssa over og blanda seg med flokkane i sone 2. – Då hadde det verkeleg vore ein alvorleg situasjon, seier Nylend.
